Tag poëzie
IK BEN BLOOT EN IK BEGIN
In december 2022 verscheen mijn lange gedicht ‘kom’ in De Revisor #34. Deze Revisor was “het eerste nummer onder kersverse redactie, (…) bomvol hemelbestormende debutanten.” Het thema van deze editie was ‘Bloot zijn en beginnen’. De poëzieliefhebber herkent hierin natuurlijk de regels ‘Ik wil bloot zijn / en beginnen’ van Paul van Ostaijen.
Lees verder
GEDICHT
Dolblij ben ik met de publicatie van mijn gedicht ‘sapiens sapiens’ in Liter.
Het taalgebruik van dit poëem is wat archaïsch en bijbels. Misschien schrikt dat mensen af. Maar de goede verstaander herkent de kritiek. Veel bewondering voor de redactie van Liter dat ze het meteen wilden plaatsen. Hieronder een paar kiekjes. Het volledige gedicht is te lezen in Liter 106, Ga op weg.
VIER GEDICHTEN
Het afgelopen jaar mocht ik meedoen aan de Perdu Writing Class. Perdu is een centrum voor experimentele poëzie in Amsterdam. Negen geselecteerde deelnemers verdiepten zich een jaar lang in literaire teksten van over de hele wereld. Van poëzie en korte verhalen tot essays en woordenboeken. Het resultaat was te beluisteren tijdens een optreden in Perdu in juni 2020 en te lezen in de zine I believe last sentences are real. Een van mijn bijdragen staat hieronder.
GEDICHT
Daar is hij dan! Trots en blij dat ik tussen 17 andere kunstenaars mag staan met mijn coronagedicht ‘nieuw begin’. De COVID19 Zine is ontzettend mooi gemaakt door Annemieke Dannenberg en Joël Zwaan van Kunstenaars in Quarantaine. Het is echt smullen: in de zine staan illustraties, collages, gedichten, een kort verhaal, uitvouwpagina’s, twee envelopjes en zelf een bloempje.
Hieronder mijn gedicht.
NATUURBELEVENIS
Mijn eerste lente was de lente van 2015. Twaalf jaar was ik in het buitenland geweest. Twaalf jaar lang had ik de Nederlandse lente gemist. Ik zag er extra naar uit omdat ik de hele winter van 2015 ziek, zwak en misselijk was geweest. En toen kwamen ze: de zon, de bloemen, de geluiden, de geuren, het zachte briesje, de zwaluwen die terugkeerden uit Afrika.
Zelf keerde ik ook terug. Ik was verrukt. Ik zocht een gedicht dat vatte hoe ik me voelde. Ik vond het niet.
Totdat ik laatst een letterkundig boek opensloeg uit de nalatenschap van mijn oma. Meteen waar ik het boek opensloeg – zoals zo vaak gebeurt – vond ik het lied ‘Maysche Morgenstond’, geschreven door Dirck Rafaelszoon Camphuysen (1586-1627). Zo begint het:
Alles wat ik zocht staat in het gedicht: de lucht, de zon, het briesje; het dauwtje in de koele nacht, het koetje dat graag klavers eet, en de hele natuur die lacht van dankbaarheid. En het einde is zo mooi, zo toepasselijk, zo van deze tijd. Lees het zelf.
HERINNERING
In mijn boekenkast staan bij de Nederlandse literatuur twee schriften. Op het ene staat ‘Nederlands | 5α | Tot 1880’, op het andere ‘Nederlands | 6α | Vanaf 1880’. De schriften vallen bijna uit elkaar, maar de inhoud is nog intact.
Aan het begin van de vijfde klas maakte onze leraar Nederlands duidelijk dat hij literatuurgeschiedenis zou geven. Geen invuloefeningetjes, grammatica en spelling, maar literatuur met een grote L, beginnend in de tweede helft van de zestiende eeuw, met de Val van Antwerpen. De Middeleeuwen waren immers in de vierde klas al aan de orde gekomen – in mijn herinnering eindeloos klassikaal ridderromans lezen. In de vijfde zou het anders gaan: Kersten gaf college en je werd verwacht aantekeningen te maken. Lees verder
