Tag lente
NATUURBELEVENIS
Mijn eerste lente was de lente van 2015. Twaalf jaar was ik in het buitenland geweest. Twaalf jaar lang had ik de Nederlandse lente gemist. Ik zag er extra naar uit omdat ik de hele winter van 2015 ziek, zwak en misselijk was geweest. En toen kwamen ze: de zon, de bloemen, de geluiden, de geuren, het zachte briesje, de zwaluwen die terugkeerden uit Afrika.
Zelf keerde ik ook terug. Ik was verrukt. Ik zocht een gedicht dat vatte hoe ik me voelde. Ik vond het niet.
Totdat ik laatst een letterkundig boek opensloeg uit de nalatenschap van mijn oma. Meteen waar ik het boek opensloeg – zoals zo vaak gebeurt – vond ik het lied ‘Maysche Morgenstond’, geschreven door Dirck Rafaelszoon Camphuysen (1586-1627). Zo begint het:
Alles wat ik zocht staat in het gedicht: de lucht, de zon, het briesje; het dauwtje in de koele nacht, het koetje dat graag klavers eet, en de hele natuur die lacht van dankbaarheid. En het einde is zo mooi, zo toepasselijk, zo van deze tijd. Lees het zelf.
BESPIEGELING
De grutto’s zijn terug! Elders arriveerden ze al eerder, maar pas gisteravond hoorde ik het kenmerkende wieto wieto in Zuiderwoude. Dat verrukkelijke lenterse geluid. Dat geluid dat je hart doet dartelen en maakt dat je opspringt om de blijde tijding te delen met de wereld.
Het is toch niet voor te stellen dat de roep van de grutto in de toekomst misschien niet meer te horen is? Dat de lente niet meer uitbundig wordt aangekondigd door veldleeuwerik, boerenzwaluw, scholekster en tureluur? Dat de lente stil is, een silent spring? Ik zou dat verschrikkelijk vinden, omdat ik me de rijkdom van vroeger herinner.
Soms denk ik wel eens: mensen worden te oud. Elk extra jaar geleefd is een extra jaar geconsumeerd. Onze ecologische voetafdruk zou enorm dalen als niemand ouder zou worden dan 65. Wat een cruises en vliegreizen zou dat schelen. Misschien een aanmatigende gedachte, maar ik constateer het alleen maar. Net zoals je kunt constateren dat er te veel mensen op de aarde zijn zonder meteen zelfmoord te willen plegen.
Maar nu denk ik: mensen worden niet oud genoeg. Want als we allemaal tweehonderd jaar oud zouden worden, zouden we ons herinneren hoe de lente was. Dat rond de struiken en bermen wolken van vlinders zwermden. Dat de lucht vol leeuweriken was. Dat iedereen blij en verliefd werd van hun gezang. En dat al die lenterse jubel begon met de terugkeer van de grutto’s: wieto wieto.
Maar steeds minder mensen herinneren zich dat nog. Straks, als er misschien geen grutto’s meer zijn, kan het zomaar gebeuren dat niemand ze mist.
Illustratie door Jos Zwarts
Silent spring is de titel van het beroemde boek van Rachel Carson, waarin zij het effect beschrijft van pesticiden op het milieu.
