COLUMN

Uit de reacties op mijn vorige blogpost blijkt dat mijn aversie jegens ‘Dag’ toch bijval oogst. Het gaat om het woordje Dag als aanhef in e-mails.

Dag Anne,
De vergadering is morgen om 4 uur.

Dag als aanhef wordt ervaren als suf en oubollig, maar ook als afstandelijk, hiërarchisch, dreigend zelfs, volgens de reacties. Maar wat is het alternatief? Beste Anne? Te oubollig. Lieve Anne? Te zoetsappig.

Een optie is om alleen de naam van de geadresseerde op te schrijven, gevolgd door een komma.

Anne,

Je ziet Amerikanen dat nogal eens doen. Het moet terzake overkomen, concreet, rationeel, matter-of-fact, maar je moet ermee oppassen, want de grens met bot is dun. Als je soms schrijft ‘Hallo Anne’ en dan plotseling ‘Anne’ is dat een duidelijk teken van vijandigheid. In sommige culturen kun je iemand net zo goed een klap in zijn gezicht geven. Kijk even mee:

Hallo Anne,
De vergadering is morgen om 4 uur.

(Ik dacht kom, laat ik eens aardig zijn en je het nog even laten weten.)

Anne,
De vergadering is morgen om 4 uur.

(En denk erom dat je niet te laat komt, anders zwaait er wat.)

Liever niet dus, alleen een naam.

Dan maar niets schrijven? Gewoon met de deur in huis vallen?

Morgen om 10 uur taart in kamer 2.07.

Ook niet doen. Mensen voelen zich niet aangesproken als een e-mail geen aanhef heeft. Is die taart voor mij dan? Alleen als de conversatie al een paar keer heen en weer is geweest kun je de aanhef weglaten (‘Morgen om tien uur dan?’ ‘Prima.’). In zulke gevallen moet je de aanhef zelfs weglaten, paradoxaal genoeg: een correcte aanhef is dan juist te formeel:

Beste Jan,

Prima.

Met vriendelijke groet,
Anne

Wat is dan een fijne aanhef? Iets nonchalants, iets Nederlands, informeel maar correct? Ik doe een pleidooi voor Hallo. Ik weet dat het vroeger als onbeschaafd werd beschouwd om Hallo te zeggen, maar tijden veranderen. Hallo doet precies wat het doen moet: iemand neutraal gedag zeggen.